We waren ver hè. Je durfde te praten op het leerplein, op de gang terwijl er ook andere mensen liepen en heel voorzichtig soms ook in de klas. Voor een kind met selectief mutisme is praten in de klas zo ongeveer het allerengst. In jouw geval een grote groep 8 met 36 leerlingen. Stapje voor stapje kwam je verder.
Half december en we kwamen weer thuis te zitten. Geen twee weken maar zes. Ik raakte je kwijt. Van een paar keer per week begeleiding naar niets. En nu? We zien wel, het komt vast goed. Maar toch… Hoe gaan we verder straks? Hoe pakken we op waar we zo ver mee waren?
Half februari en de scholen mogen weer open. Er zijn maatregelen en beperkingen, maar jou online begeleiden is geen optie. Ik moet die school in, naar jou en verder gaan op de plek waar de begeleiding nodig is. Ik mag je klas niet in dus we zitten een paar keer per week in de directeurskamer. Mooie plek. Maar niet de plek waar jij verder komt. We voelden de stilstand en waren zoekende. Het vrat aan me. Je gaat bijna naar de middelbare school. Er is niet meer zoveel tijd. Er moest iets gebeuren. Dwars door die maatregelen heen. Kijken naar het kind en wat zij nu nodig heeft.
Wat een geluk dat jij op een school zit die open staat voor oplossingen. We gooien het roer om en doen aanpassingen. We maken een nieuw schema waarbij jij weer in je kracht wordt gezet en zelf klasgenoten kiest die aansluiten. Dat willen ze wel. Ze willen je allemaal helpen. Met 36 kinderen hebben we veel keuze. Dat is dan weer een voordeel.
Eind maart. Per week zie ik meer glimlachjes op jouw gezicht. Meer ontspanning. Meer durf en vertrouwen dat het wel lukt. Ik schrijf hele scripts omdat jij houdt van rollenspel met klasgenoten. Verbindingen worden gelegd, het gaat vlotter en je durft steeds meer. Hoe vaker je iets oefent, hoe makkelijker het wordt. Zo werkt dat met angst. Je gaat als een speer! Wat ben ik blij met de samenwerking met jouw school en je ouders. Korte lijnen waarbij we samen de koers bepalen. Dat was nodig en nu stroomt het weer. En het stroomt goed! We gaan richting de eindsprint.
Die ga jij halen dame. Ik ben een heel stuk Met Je Mee gewandeld en dit heb ik met heel mijn hart gedaan. Geen sessie was hetzelfde. Het bleef vaak spannend hoe iets zou uitpakken of wat je ermee zou doen. Het was maatwerk ten top. Creatief zijn en denken in mogelijkheden. Lukt het vandaag niet? Dan kijken we of en hoe het je morgen wel lukt. Selectief mutisme was voor mij 1,5 jaar geleden ook onbekend. Wat heb ik hier veel van geleerd. Van dit proces en van jou.
De rondleiding op de middelbare school heb je gehad. We zijn er bijna. Ik ben ontzettend trots op je. Hoe jij door je angst gaat en doorzet als het moeilijk is. Ik blijf nog even bij je. We mogen binnenkort vast weer door de school wandelen. Een beetje praten. En anders wandelen we over het schoolplein. De zon tegemoet.
Je bent een kanjer.
