Met zachte stem begint ze te vertellen. De brief in haar handen. Ze had ervoor gekozen vandaag flessenpost te doen. We zitten met 31 kinderen in de kring. De klas luistert, het wordt stil.
Ze vertelt dat ze vijf jaar geleden is gevlucht uit Syrië, voor de oorlog daar. In die oorlog verloor ze haar broer. Nu woont ze in Nederland met haar moeder en zussen. Na de laatste zin kijkt ze de klas in. We zien opluchting. Dan komt het applaus van de klas. Het gaat altijd vanzelf en iedereen weet waarvoor. Voor het verhaal. Voor dat je op de vertelkruk ging zitten en iets over jezelf wilde vertellen. Dan stel ik de vraag ‘wie wist dit over haar?’
Nee, niemand wist dit. En daarom doen we flessenpost. Je denkt dat je elkaar kent als je al een paar jaar klasgenoten bent. Maar is dat echt zo? Wat je van elkaar ziet is het topje van de ijsberg. Het meeste zit onder water en weten we niet. Flessenpost zorgt ervoor dat we onder water leren kijken. Door de vragen die de kinderen stellen na elke post leren ze elkaar nog beter kennen. En wat zitten daar mooie vragen bij…
De leerkracht van deze groep maakt een mooie aanvulling. Het meisje had de juf verteld dat de nicht van haar moeder ook gevlucht was voor de oorlog in Syrië. Zij vluchtte naar de Oekraïne. En nu is ze voor de tweede keer op de vlucht voor een oorlog. Overmorgen komt ze naar Nederland.
Dan loopt ze met haar flessenpost naar de juf. De post gaat in het klassenboek en wordt bewaard. Het wordt een verzameling verhalen die de klas met elkaar heeft gedeeld. Een klasgenoot kijkt haar aan en zegt: ‘wat knap dat je al zo goed Nederlands spreekt terwijl je pas vijf jaar in Nederland bent.’
Op de vraag wie er volgende week flessenpost willen doen, schieten de vingers de lucht in. Kinderen mogen kiezen. Een post schrijven of een voorwerp meenemen voor in de koffer waarover je vertelt. Het levert mooie verhalen op. En meer verbinding. We hebben elkaar nodig. 
