Vaak fietste ik hier met kinderen. En zag ik hoe ze om gingen met deze hobbels. De een ging voorzichtig aan de kant, er letterlijk langs. De ander stopte en stapte af. Weer een ander twijfelde, ging er heel langzaam op af. Iemand anders keek en zei “o jee”. Maar er waren er ook bij die vol gas over de hoge hobbel fietsten. En een enkeling vroeg “hoe dan?” Sommigen keken de kunst af en deden wat de ander deed.
Soms komen kinderen flinke hobbels tegen in hun leven. Waarover ze kunnen struikelen. En dan? Blijven ze liggen? Krabbelen ze weer op? Op eigen kracht? Met hulp? Staan ze stil of …
Jammer dat er voor het moment van stilstand vaak zo weinig tijd is. Omdat je door moet. En ja, ook kinderen. Ook zij ‘moeten’ vaak weer door.
Maar wat als zij hun struikelmomenten, hun hobbels met iemand konden delen? Waar ze even mogen stilstaan, en kunnen kijken naar die soms lastige vraag ‘wat is er met mij aan de hand?’ Waarom voel ik mij zo? Waarom denk ik dit? Waarom gedraag ik me op deze manier?
Kinderen laten ons door hun gedrag weten wat ze lastig vinden, waar ze tegenaan lopen of waar ze mee worstelen. En vaak hebben ze er net zoveel last van als hun omgeving. Ook al laten ze dat niet altijd merken.
Wij helpen kinderen die moeite hebben met de hobbels in hun leven. Een probleem is meestal het vertrekpunt waar we bij stilstaan. We gaan wel op een andere wijze om met het probleem: in plaats van zoeken naar allerlei oorzaken willen we weten hoe het probleem hun leven beïnvloedt en wat ze allemaal al hebben geprobeerd. Wat hielp en wat niet? Hoe zou je leven zijn zonder dit probleem? Wat is ervoor nodig om dit te bereiken? Welke vaardigheden heb jij daar voor nodig? En hierin gaan we Met ze Mee op weg.
Als we goed naar de verhalen van kinderen luisteren, kunnen we precies datgene doen wat helpend is.
