Bij de start van de coaching was het thema ‘vrienden maken’ een belangrijke voor haar. Hier was ze dagelijks mee bezig. Ze vond dat ze dit niet goed kon en ze was er vaak verdrietig over, ze gaf aan ‘ik voel me anders.’ Het vrienden maken is op de schaalvraag van een 5 naar een 10 gegaan. We kijken naar hoe ze dit heeft gedaan en ik vraag haar: Welke stappen heb jij gezet om daar te komen? Dat weet ze wel: ‘ik doe een beetje mee’ en ‘ik kijk naar wie er alleen staat’ en ik vraag ‘wil je mijn vriend zijn?’
Met een trotse blik kijkt ze me aan en stelt vast: ‘Ik heb nu 40 vrienden.’ Met haar kan je best een beetje filosoferen en getalbegrip heeft ze ook al goed. ‘Hoeveel vrienden heeft iemand nodig?’ We komen er al pratende achter dat 40 misschien wel erg veel is en niet nodig. En dan komt ze tot de conclusie ‘je hebt er één nodig die superleuk voor je is.’ In haar hoofd gaat ze op zoek naar ‘die ene’. Dan weet ze het! “…” is een hele goede vriend voor haar. Want hij kwam laatst voor haar op.
We hadden een mooi gesprek. Haar doelen zijn behaald. Ze is onwijs gegroeid, heeft flinke stappen op allerlei gebieden gezet. We kunnen gaan afronden. Hier denkt zij toch anders over, want ze wil graag kindercoaching tot groep 8. Er verschijnt een traan en een ‘maar ik heb al een keer afscheid van iemand moeten nemen.’
Ze kan het zelf en ik laat haar met een gerust gevoel en een grote glimlach los ❤️
