“Kan jij dat?” Vraagt hij. Kort daarvoor vertelt hij me dat hij wil “leren accepteren.” Want, zo redeneert hij, als ik beter dingen kan accepteren, dan krijg ik minder ruzies. “Er waren eerlijke teams en toen moest het weer veranderd worden.” Hij zucht. Dat vindt hij lastig. Of, je wordt altijd uitgenodigd voor een feestje en dan ineens niet meer.
“Misschien kunnen we elke week iets in de ballonnen schrijven wat met accepteren te maken heeft. En kun je dat boek ook weer meenemen waar we toen uit lazen. Daar wil ik meer over weten.” Sommige kinderen vullen hun eigen sessies in. En weten tot in detail hoe en waarmee ze geholpen willen worden. Boek en ballonnen gaan in de koffer.
En zij? Zij weet het ook zo goed.
“Vaak heb ik het gevoel dat … wordt gepest. Daar word ik boos van. Iedereen moet een leuk leven hebben, vind ik.” Ze kijkt er strijdig bij. Ze voelt, denkt en ziet veel. Vooral als het gaat om het welzijn van anderen.
Filosoferen over de toekomst door wat ze nu tegenkomt kan ze ook goed:
“Dan leer ik alle kinderen voor zichzelf opkomen en dan kan ik zelf ook lekker buiten spelen als zij dat zelf kunnen.” Zo dat is gezegd. Het is tijd, ze huppelt richting de trap “tot volgende week!” Ik denk dat ze later nog veel mensen gaat helpen met haar grote hart. 
Wat horen we toch elke week mooie uitspraken van kinderen. We mogen een kijkje nemen in hun hoofd en hart en proberen ze zo goed mogelijk verder op weg te helpen.
