Op drie verschillende scholen trainen we momenteel een groep 4, 6 en 8. Groepen met verschillende hulpvragen waarin we dezelfde missie hebben: “hoe kan het beter worden voor iedereen.” Want dat ze het niet altijd fijn hebben in de groep – om diverse redenen – komt vaak vanaf de tweede trainingsdag al boven drijven. We zien hierin veel open- en eerlijkheid vanuit de kinderen. De verbinding die dan ontstaat is ons vertrekpunt.
In groep 8 namen we op verschillende momenten de ‘gevoelsthermometer’ af. Door verschillende meetmomenten konden we vergelijken en voerde ik samen met de leerkracht individuele kindgesprekken. Deze gesprekken zijn van grote waarde en geven een schat aan informatie. Hoe gaat het nu ècht met je? Kinderen luchten hun hart 
Soms- en soms wat vaker – rollen daar wat tranen.
Met al die informatie vanuit de kinderen ga ik puzzelen: wat is er nu nodig? Na aardig wat uren hoofdbreken rolt er een training uit… en dan maar afwachten of je als trainer hierin de juiste keuzes hebt gemaakt. Dit blijft soms spannend. We leggen de lat hoog.
En toen was daar die training dinsdag. Om 8.45 uur met 30 groep 8-ers gingen we in de kring. Vol verwachting keken ze me aan. En ik hen. De laatste training, begin groep 8 was precies 144 dagen geleden. Dat het nodig was dat bleek…
Het werd een mooie, maar ook confronterende training. Harten ging open en werden zacht. Veel kinderen waren geraakt door wat ze hoorden en zagen van hun klasgenoten. Bewustwording van wat jouw gedrag met een ander kan doen is de eerste stap tot verandering. Verandering willen ze. Ze weten ook hoe en wat daarvoor nodig is. En of dat lukt? “Als iedereen z’n best ervoor gaat doen dan wel,” zoals een leerling treffend zei.
“Hoe wil je als groep herinnerd worden?” Dat is ons vertrekpunt voor het vervolg. Wat is je wens voor de komende 5 maanden… hiermee gaan ze aan de slag met een creatieve opdracht 
over twee weken de presentaties!
