Meisje met de vlechtjes. Heel veel vlechtjes. En kraaltjes. Die dansen als je loopt. Die lawaai maken als je omkijkt in de klas. Maar die zo horen bij jou. Iedereen kent je. Weet je naam en zegt je gedag. Als ik je kwam halen uit de klas zei je “hoi” met je stralende lach.
Je gaat naar een andere school. Waar ze jou nog beter kunnen helpen. Dat was even moeilijk en niet leuk. Maar we praatten en tekenden erover. En bedachten voor alle stomme en spannende dingen die jij dacht fijne helpende dingen. En oplossingen. En zo werd het voor jou steeds iets makkelijker.
Dapper meisje. Het viel niet altijd mee dat stilzitten, opletten, sommen. Zucht. Nog diepere zucht, die deelsommen, “ik kan het echt niet hoor,” zei je dan lachend. Jawel joh, kom op. Jij kunt dat wel. Je mocht zitten op de draaistoel zodat je kon bewegen en als we koffie haalden, speelden we stiekem restaurantje met geld teruggeven. Wat een lol had je dan.
Het ga je goed meisje met de vlechtjes. Ik wens je heel veel lichtjes op je pad en veel vertrouwen in jezelf. Je kan het. Ik ga je missen. 
