‘Ik doe de dingen graag op mijn eigen manier. Omdat ik eigenwijs ben, ga ik het zelf proberen, zelfs als het niet lukt. Hulp vragen? Nee nooit. Ik heb soms hulp nodig, maar ik vraag echt bijna geen hulp.’
Wil je iets veranderen? ‘Dat er geen probleem is, school denkt dat ik het niet kan. Ik voel eigenlijk helemaal geen probleem. Je kan niet meer dan je best doen toch?’
Afgelopen mei kregen we een aanvraag voor begeleiding van deze leerling. Hij heeft moeite met leren en zelfstandig werken. Er is sprake van ADHD en dyslexie. De interventies die er ingezet zijn, hadden geen effect. We zijn van start gegaan en ik begeleid hem onder andere in zijn executieve functies (leer- en werkhouding).
Vandaag hebben we een gesprekje met zijn moeder en de RT’er om te kijken hoe we verder gaan en wat er nodig is. Hij vindt zelf namelijk dat het prima gaat zo. In de klas wordt iets anders gezien. Die twee werelden probeer ik bij elkaar te brengen. Het is alleen een beetje lastig als het kind zelf geen probleem ervaart.
‘Hij noemt jou juf Koffer,’ vertelt zijn moeder. ‘En hij vindt het heel fijn om hier naar toe te gaan.’ Ik vertel dat de meeste kinderen die ik help, weten waarmee ze geholpen willen worden. Omdat hij alles wel goed vindt gaan, wil ik weten of ik hem nog ergens mee kan helpen of dat we misschien wel kunnen stoppen. Het blijft stil. Er komen tranen. Wij blijven ook stil. Hij weet heel goed wat hij bij mij komt halen en wat hij nodig heeft. Rustig en weloverwogen zegt hij ‘ik denk dat het een soort van kleine pauze is en daarna kan ik weer beter verder.’
Dit is het voor hem. Zo klein kan het zijn, maar voor hem heel groot. ‘Nadat ik bij jou ben geweest, kan ik me weer beter concentreren in de klas.’
Juf Koffer blijft niet eeuwig. We moeten er maar eens over nadenken hoe we dat gaan doen. Ik geef hem complimenten. Hij heeft het goed gezegd. Het is hartstikke duidelijk. Er verschijnt weer een lachje op zijn gezicht.
Tot volgende week 
