“Nou je mag ook wel in onze groep komen voor een training hoor, dat is wel nodig.”
Met haar 9 jaar kon ze dit goed inschatten. Ze laat haar hart vaak spreken en ook hier over. Het was “best vaak moeilijk in haar groep.”Druk, veel gedoe en onrust. Ze keek er ongelukkig bij. En er volgde een diepe zucht. Dit was vorig jaar. Inmiddels zijn ze groep 6 en haar wens kwam uit: Er kwam een training. En ze had gelijk. Het was nodig.
De samenwerking met de juf was fijn en zij schreef dit aan de ouders: “Het was en is een intensieve route die we bewandeld hebben met de kinderen. Er is veel losgekomen, gedeeld en gezegd en zelfs waar niks werd gezegd kwam er toch veel naar boven. We zijn nog niet bij het eindpunt, het is en blijft een proces dat ook nog meegaat naar groep 7. Het belangrijkste is: deze groep heeft stappen, misschien wel sprongen vooruit gemaakt. Ze kunnen de stappen zelf benoemen en wij helpen ze erbij door – op de momenten dat het misgaat of moeilijk is – erbij te halen wat we geleerd hebben. Na deze trainingen staat bij mij het woordje ‘’trots’’ bovenaan. Ieder kind zet zich in, doet mee, kijkt eerlijk naar zichzelf en probeert zich te vormen in de groep.’ @sabinevdkammen
We ronden trainingen af met groep 4, 6 en 8 en nieuwe groepen 6 staan in de startblokken voor een traject. We voeren kindgesprekken om te weten wat er leeft onder de kinderen en nog beter te weten waar we bij mogen aansluiten.
Het zijn mooie, intensieve maar vooral dankbare trajecten die we bewandelen met de kinderen en de leerkrachten. Iedere keer weer.
We hopen nog veel groepen, kinderen en leerkrachten te mogen helpen. Ieder kind verdient het om gelukkig te zijn op school. 
